چون به تدبیر حکیم نامدار

یافت گیتی بر شه یونان قرار

یک نگین وار از همه روی زمین

خارجش نگذاشت از زیر نگین

شه شبی در حال خویش اندیشه کرد

شیوهٔ نعمت شناسی پیشه کرد

خلعت اقبال بر خود چست یافت

هر چه از اسباب دولت جست، یافت

غیر فرزندی که از عز و شرف

از پس رفتن، بود او را خلف

در ضمیر شه چون این اندیشه خاست

گفت با دانای حکمت پیشه، راست

گفت: ای دستور شاهی پیشه ات!

آفرین بادا! بر این اندیشه ات!

هیچ نعمت بهتر از فرزند نیست

جز به جان فرزند را پیوند نیست

حاصل از فرزند گردد کام مرد

زنده از فرزند ماند نام مرد

چشم تو تا زنده ای روشن بدوست

خاک تو چون مرده ای، گلشن بدوست

دستت او گیرد، اگر افتی ز پای

پایت او باشد، اگر مانی به جای

پشت تو از پشتی اش گردد قوی

عمرت از دیدار او یابد نوی

دشمنت را شیوه از وی شیون است

خاصه، گویی بهر قهر دشمن است